Klasyfikacja elastycznych bandaży uciskowych

Bandaże elastyczne Film z aperturą można klasyfikować na podstawie ich zastosowań i wydajności produktu. Bandaże sztywne stosuje się głównie do mocowania, gdzie sztywność definiuje się jako zdolność bandaża do przeciwdziałania rozszerzaniu się mięśni podczas ich kurczenia się. Zależy to od odrzutu sprężystego materiału użytego do jego budowy. Im bardziej zwarty jest wątek i mniejsza ilość włókien elastycznych, tym krótsza jest rozciągliwość bandaża i większa jego sztywność.

Sztywność bandaża można zmierzyć prostymi, ekonomicznymi i powtarzalnymi metodami i wyrazić za pomocą różnych wskaźników, z których badanym jest „wskaźnik sztywności statycznej”, będący różnicą pomiędzy ciśnieniem wywieranym in vivo przez bandaż na powierzchnię nogi stojącej i leżącej. Jeśli ta różnica ciśnień jest większa niż 10, bandażowanie jest typu sztywnego. Sztywność oznacza wzrost nacisku bandaża na skutek oporu stawianego przez bandaż przy zwiększeniu obwodu kończyny o 1 cm.

Elastyczność i rozciągliwość to dwie ważne cechy bandaży uciskowych. Elastyczność definiuje się jako zdolność bandaża do odzyskania pierwotnej formy po rozciągnięciu, w wyniku dodania elastycznych nici w kierunku wzdłużnym bandaża. Siła zastosowana do rozciągnięcia energii odkształcenia bandaża wskazuje na siłę sprężystości lub napięcie. Zdolność bandaża do utrzymywania napięcia, a tym samym wywieranego przez niego nacisku, zależy od właściwości elastomeru, które z kolei zależą od nici i metody zastosowanej do konstrukcji tkaniny.

Rozciągliwość definiuje się jako zdolność bandaża do wydłużania się pod wpływem rozciągania; mierzy się go poprzez wydłużenie bandaża po przyłożeniu siły 10 N na cm wzrostu i wyraża się go jako procent długości w spoczynku. Po osiągnięciu określonego rozciągnięcia fizyczna struktura bandaża zapobiega dalszemu rozciąganiu. Stan ten nazywany jest „zablokowaniem”. Według klasyfikacji Stemmera bandaże o krótkiej rozciągliwości powinny blokować się po osiągnięciu 70% rozciągnięcia (najlepiej 30–40%), natomiast bandaże o dużej rozciągliwości powinny blokować się powyżej 140%. Ze względu na ich długą historię i tradycję , kraje niemieckojęzyczne przyjęły inne standardy niż te stosowane w Anglii. Niemiecka norma klasyfikuje materiały bandażowe na następujące typy: